Jest ciemno a rywal kontrował twoją akcję, więc mógł mieć dodatkowy problem z orientacją. Dlatego powiedzmy, że submission został zapięty niedaleko lin. Reszta jednak nie zostaje zaliczona. Mamy OS na 200-300słów.

To jest ten moment! Taker w moment może stracić inicjatywę, a ja mam szansę rozpocząć to pieprzone widowisko od początku! Miałem wiele takich szans, ale tym razem tego nie zmarnuję! Po wyjściu z bardzo niebezpiecznego subbmisiona jestem dość osłabiony, więc nie będę go atakował, ryzykując, że znowu wszystko obróci się przeciwko mnie. ZNOWU. Teraz muszę go... po prostu zdominować. Ale zanim to zrobię muszę chwilę odsapnąć. Nagle światła się zapaliły, publika oszalała, a mnie przeszył do szpiku kości umarły wzrok przeciwnika. Dostałem ciarek. Gdyż to się mogło skończyć tragicznie dla mnie, postanowiłem po omacku poszukać lin i wyślizgnąć się z kwadratowego pierścienia. Powtórzyłem tę samą czynność, tylko szukałem barierek – ogólnie, wszystkiego, o co mogłem się oprzeć. O! Na coś natrafiłem. Czując, że jest to stabilne oparłem się. I w taki sposób zdążyłem troszkę odpocząć, co prawda, nie długo bo tylko 30 sek., ale to mi dodało sił. Znowu światła się zapaliły, a ja zapamiętując pozycję opponenta wbiegłem do ringu, a na jego ciele ląduje lawina Punchy! Jeden, drugi, trzeci, czwarty, piąty, szósty – i tak aż do 10. Jemu nie starczyło sił by odeprzeć ten wściekły atak, natomiast ja uciekłem do narożnika, czekając aż nastanie jasność.

Ostatnie sekundy były arcyważne, raz jeden, a raz drugi wychodził na prowadzenie aż w końcu mi się udało... Perfekcyjny atak boleśnie zranił oponenta, który pochylony wciąż nie może wydostać się z DDT Clutch. Choć ciemność jest lekko przerażająca, wiem co robić! Przekładam rękę Austina na swój kark i wyłapuje jego stroju. W ten sposób wynoszę nad niebiosa, ułożeni w pionie uczyniliśmy niesamowite widowisko, którego jednak nikt nie widział. Po chwili upadając na plecy, sprowadziłem oponenta do parteru poprzez Delayed Vertical Suplex. Nic dodać, nic ująć. Kolejny cios zabolał mego rywala na tyle mocno iż ten nie podnosi się z podłoża. Wszystko sprowadza się do jednego - nadchodzącego końca walki. Czas wprowadzić ten plan w życie. Pierwszym jego punktem jest silniejszy cios. Wtem światło znów zapaliło się, szybko wyłapałem ręki przeciwnika i wszedłem na narożnik, wiedziałem że nie mam zbyt wiele czasu. Pośpieszny marsz po lnie, zeskok i potężny cios zwala mego oponenta z nóg. Zdążyłem! Old School [SM] otwiera bramy do zwycięstwa...

Czas pójść na całość, nic już nie zdoła mnie zatrzymać! Lezący Stone Cold nie wie czego może się spodziewać, ja zaś jestem już pewien swego! Uniosłem zmarnowane ciało oponenta, ułożyłem jego głowę między swymi udami i chciałem wynieść na barki ale ten wiedział cóż na uczynić. Ku memu zdziwieniu Steve zdołał przerzucić mnie przez siebie wykonując Back Body Drop. Ból pleców doskwierał dość wyraźnie lecz jedynym mym celem było powstać i wywalczyć kontrolę. Momentalnie wręcz zostałem napadnięty, seria uderzeń z pieści zabolała. Wtem ujrzałem jak Steve Austin wybiegł na liny, gdy powracał musiałem coś zrobić i zrobiłem! Big Boot powalił go bezlitośnie na matę! Szybko wykorzystałem ta przewagę, złapałem oponenta za szyję i wyniosłem ku górze by po chili zaaplikować Chokeslam [SM] ! Toniec jest bliski...

Przez całą walkę czułem się jak na cienkiej tafli lodu, ale w ostatnich minutach już myślałem, że ten lód się załamuje – ale nie, Grabarz się pomylił, mysląć, że będę ryzykował atakując go z rozbiegu. Ten moment może być dla mnie przełomowy. Mogę go wykończyć, ale niestety on może zrobić to samo ze mną. Teraz muszę się bardzo postarać, albo inaczej przegram te niewątpliwie najbardziej emocjonujące widowisko dzisiejszej gali. Wtem nastała światłość – zobaczyłem Takera biegnącego prosto na mnie. Gdy już jest przy mnie, uchylam się ciągnąc ze sobą liny – ponurak wylądował gdzieś za ringiem. Gdyby moment wcześniej zgasło światło, wylądował bym tam razem z nim. Ociążale wychodzę z ringu, cały obolały. Idę w stronę ostatniej zapamiętanej przeze mnie pozycji przeciwnika. Nie myliłem się, leży nadal w tym samym miejscu. Wściekle, niczym prawdziwy teksański wąż atakuję go Stompami! Jeden! Drugi! Trzeci! Czwarty! Piąty! Lecz pomyślałem, że dalej wykonywać tę samą akcje nie ma sensu – więc podniosłem opponenta, po omacku złapałem go za włosy, i szukam barykady. Po chwili mi się to udało, więc walę jego głową we wcześniej wspomniany przedmiot (?). Znowu na chwilę lampy się włączyły. Korzystając z okazji wrzucam rywala do kwadratowego pierścienia. Koniec tej zabawy! Czuję nagły przypływ adrenaliny!Umarlak inkasuje serie Punchy, ale po chwili on również mnie atakuje tę samą akcją – i cios za cios, wymieniamy się uderzeniami. Obydwoje są zdeterminowani aby wygrać tą walkę. Uda to się tylko jednemu z nich. I to będę ja! Chociaż przez całą walkę przeciwnik mnie całkowicie zdominował, to w tym momencie role się odwrócą! Nie ma szans, żebym teraz to przegrał! Nie po tym comeback'u! Uderzam go po raz ostatni, ponurak pada. Nie pozwolę mu na chwilę odpoczynku, od razu go podnoszę i wykonuję Front Suplex! Oooo tak, koniec jest bliski. Rywal wylądował klatką piersiową oraz twarzą na macie. Ring się cały zatrząsł, taki impet. Będąc na fali, idę go jeszcze bardziej obić w tak krótkim czasie. Widzę, że on próbuje wstać – pomagam mu, lecz nie na darmo. Chwilę temu znowu było jasno, a jako że nie zmienialiśmy pozycji, wiem gdzie są liny – rzucam nim o liny, Irish Whip! Tyle razy wykonywałem tę akcję, że wiem jak mam go chwycić nawet po ciemku – Spinebuster [s]! Jeśli tak dalej mi pójdzie, odeślę Phenoma tam skąd pochodzi – do doliny umarłych. Serce bije jak oszalałe, a ja myślę, co muszę zrobić dalej. Przełykam ślinę, bojąc się o dalsze losy tej walki – trzeba go wykończyć. Teraz. Nie mogę pozwolić, aby złapał jeszcze jeden pieprzony oddech! Wciągam przeciwnika do góry. Teraz najbardziej emocjonująca akcja tej walki – zbieram się do Stone Cold Stunnera! Światła się zapalają, a ja kopię wyjętego spod prawa w brzuch, on się schyla, a ja w moment powalam go Stone Cold Stunnerem [F]! Blaski fleszy trwają jeszcze parę sekund po ponownym zgaszeniu światła, a ja przypinam, myślać, że to już jest koniec walki! On już został wysłany do doliny śmierci...

24!!!!


Stone Cold pinuję 1..2.... CENA!! CENA PRZERYWA PINFALL!! Do ringu wbiegł będący przy stoliku komentatorskim John Cena i zaatakował pinującego Steve, po czym wyniósł go na barki i uderzył Attitude Adjustment!!

Widokiem stojącego Johna Ceny nad Stevem kończymy to RAW!



Wybaczcie za remis w tej walce, ale to tak dla story.