Trochę spóźnione ale idane i Abyss staje się oficjalnym pretendentem do pasa Wagi Ciężkiej.

Aidan poszedł na emeryturę więc nie odpisze, myślałem że może potrzymasz przewagę w kilku ładnych postach ale jeśli rozwiązałeś to w ten sposób, proszę o post w którym Abyss zdejmie dźwignie (wykona SM i F) i zgarnie kontrakt. Ogółem masz do napisania booking kończący pojedynek na minimum 600 słów! Do dzieła!

Hunico widząc co się dzieje, podbiega do drabiny chcąc zdjąć z niej Potwora. Ruch ma Abyss!

No 24, więc lecisz Abbys!

'Przeg­ra­nym nie jest ten co fak­tycznie przeg­ry­wa, lecz ten co nie walczy.'

Wszystko we mnie gaśnie. Płomyk rozpalony w środku powoli traci na swojej mocy i stara się uciec. Wywrzeć od środka wszystkie wnętrzności, penetrując bez woli opamiętania. Rozkojarzenie poczęte zbytnią swobodą wokół siebie dało swój znak przed momentem. Idąc bez opamiętania przez chwilę utraciłem trzeźwy rozum. Utraciłem jedną z najważniejszych rzeczy przydatnych w kwadratowym pierścieniu. Bez niej można piąć się do wygranej, lecz nigdy sukcesywnie. Brakuje za każdym razem ostatecznego finish'u. Przejściem na metę z podniesioną głową i oznaką zdobycia czegoś niemożliwego. Jeden błąd w całości nie spowodowany przez moją personę postawił nas obu w nieprzyjemnej sytuacji. Konkurent miał możliwość poddania swojego ciała pod moją kontrolę i zwykłego przeczekania, by później spokojnie odpocząć w szatni. Lecz nie, jak zawsze musiał dodać swoje pieprzone 'trzy grosze'. Byłem o krok przed wszystkim a spadłem na równinę. Bezdenną otchłań, z której nie łatwo sprosta mi się wydostać. Znów wpadłem w bagno.
Pierwiastek zła siedział nam w głowie. Przesiąknięci przykrą prawdą opadliśmy z sił. Żaden, żaden nie zdołał się unieść. Metalowa drabina przystrajała 'bramy' oktagonu w bezruchu, czekając na swego wybawcę, który wreszcie ją do czegoś wykorzysta. Ciche pomruki na trybunach były wyjątkiem. Co pewien czas zdarzał się niewypity alkoholik skandujący hasło jednej z partii w kraju bądź imię dziwki którą dzień wcześniej przeleciał. Czułem, jakby w moje płuca wbijały się tysiące igieł. Potrzebna mi była iskra, która podbuduje mnie od wewnątrz. Wokół było dość zimno, lecz ów temperaturę sprawiały obawy. Obawy przed nadchodzącym wydarzeniem. Występ w nim miałem na wyciągnięcie dłoni, gdyby nie nastąpiła wielka głupota Hunico. Przejaw jego kolosalnego intelektu. Takim czynem sprawił sobie nieodwracalnie monstrualne cierpienie. Katusze do końca życia..

Ociężały przeciwnik zbyt długo wchodził na szczyt drabiny, dając mi tym samym czas odzyskanie świadomości. Kiedy to się stało, natychmiast poderwałem się z miejsca i podbiegłem do przeciwnika, by w celu obezwładnienia go, złapać jego stopę. Ciągnięty rywal zmuszony został do zejścia nieco niżej, co jednak zakończyło się kopnięciem w moją twarz przez jego drugą nogę. Odwróciwszy się, począłem bezwładnie się cofać, kiedy Abbys stanął na drabinie skierowany twarzą do mnie,a tyłem do owej metalowej konstrukcji. I teraz był jednak zdecydowanie za wolny. W porę opanowałem bowiem ból, by, mając świadomość wciąż bardzo realnego zagrożenia, błyskawicznie wdrapać się na drabinę. Nastąpiła potężna wymiana punchy, podczas której to oponent był górą. Tak oto, kiedy nieco oszołomiony, odchyliłem się do tyłu wciąż jednak trzymając ręką drabinę, przeciwnik postanowił wymierzyć silny sierpowy, który miał zakończyć sprawę. Wtem jednak przeliczył się on po raz trzeci, bowiem szybko uniknąłem ciężkiej ręki przeciwnika, który omal nie spadł z drabiny. Wtedy przystąpiłem do kontrataku, szybko traktując Abbys'a serią punchy w splot słoneczny po których nastąpiło kilka przypominających uderzenie młota ciosów w odsłonięty kark. Teraz przeciwnik już ledwie zwisał z drabiny, a ja błyskawicznie przechwyciwszy jego głowę, sprowadziłem nas obu do parteru nieprawdopodobnym Tornado DDT z dużej wysokości!


PS: Miałem pozbyć się zagrożenia, jakie Abbys stwarzał dla mnie z drabiny, nie kontrować samą akcję podczas jej wykonywania.

W porywie ekspresji i niewyobrażalnej chęci rozpieprzenia czegoś drabina stała się rzeczą drugoplanową. Cały swój gniew i żar przelałem na bezradnego Hunico. Niewiarygodna moc i energia spoczywająca w moim wewnętrznym spichlerzu przedarła się przez moje dłonie zaznając bólu antagoniście. Ogólne piekło zawarte w moim mózgu zaprzestało racjonalnemu myśleniu. Liczyło się już tylko cierpienie..
Zwinnym przerzutem załatwiłem sobie przepustkę na kilka dłuższych chwil odpoczynku. Wyczerpujące czyny/ruchy sprowadzały mnie w coraz większą próżnię. Z każdym kolejnym posunięciem byłem o krok przed przeciwnikiem, lecz zawsze skutkowało to odebraniem dawki dynamiki i polotu tej walce. Nic nie działo się z kolejnością rzeczy. Leżało w moich zaplutych dłoniach. Zdarzały się rzecz jasna przebłyski nędznych umiejętności konkurenta, jednak bezcelowo. Sam się bardziej dokańczał. Tak jak przed chwilą. Tym razem to wszystko z jego winy. Zawzięcie chcę zdobyć wygraną i udowodnić komuś swoją wyższość nad przeciwnikiem. Lecz realia są zupełnie inne i jest to niemożliwe. Uciekając od prawdy nic nie osiągniesz. Trzeba się jej powierzyć, oddać swoje serce i przeznaczyć cały swój ludzki nakład chęci. Bo po śmierci już nic cię nie wyzwoli..
Trzymałem kontrolę w swoim małym palcu. Działo się to co chciałem, oponent stał się bardzo przewidywalny. Cios za ciosem aplikowany był przez Jorge'a i nic nie mógł do niego dodać. Każda najbliższa mi myśl spełniała się w stu procentach. Osiągałem każdy zamierzony cel, a widząc jeszcze bezradność rywala podciągało mnie do jak najszybszego zakończenia pojedynku. Dlatego też ospale za pomocą drabiny wyrównałem swój poziom równowagi, następnie zrzucając z niej oponenta. Upadł gdzieś w pobliżu narożnika. Zostawiłem go w takim położeniu, by samemu rozłożyć na środku kwadratowego pierścienia ów drabkę. Szczebel po szczeblu stawiałem swoje dolne kończyny, mając nadzieję na spodziewany finish. Będąc już na wysokości powyżej ringu coś mnie olśniło by zerknąć na przeciwnika. Wtem ujrzałem jego posturę przy sobie. Ogarnęło mnie ogromne zdziwienie z pretensjami do jego zasranego ciała. Skąd wykrzesał z siebie jeszcze tyle siły? Nie wiem, natomiast nie miałem dużo czasu do myślenia, ponieważ zostałem w bardzo szybkim tempie ściągnięty na matę. Z impetem upadłem, a adwersarz nie próżnował. Wyleciał jak strzała na liny, błyskawicznie do mnie powracając i zadając niezbyt przyjemny cios jakim jest Jumping Leg Drop ! Mocno zabolał mnie tułów, lecz jakoś za bardzo się tym nie przejąłem. Pomimo sprzyjającego bólu mozolnie doczołgałem się do narożnika i przy jego pomocy leniwie wstałem. Konkurent zrobił identycznie. Staliśmy naprzeciw siebie wpatrując się głęboko w źrenicy. Niczym zakochana para, jednak z odwrotnym skutkiem. Nie, nie poszliśmy ze sobą do łóżka. Rzuciłem się na niego, jednak nie dokładnie się wszystko udało i wpadliśmy w siłowe zwarcie. Szybko złapałem przewagę i zaprowadziłem oponenta w Boczny Headlock, następnie błyskawicznym przerzutem przez ramię sprowadziłem na deski. Wyczuwając idealną sytuację ruszyłem na liny, by w zawrotnym tempie powrócić do siedzącego konkurenta, paraliżując Low Angle Front Dropkick'iem! Gorący wiatr poniósł mnie na wyżyny swojej adrenaliny, musiałem odpocząć. Jednak wciąż dawała mi się we znaki myśl, że im szybciej to zakończę, tym więcej czasu będę miał na przygotowanie do walki o WHC Title. Postanowiłem jednak nie próżnować i flegmatycznie doczłapać się na szczyt metalowej wieży. Powolny marsz potrwał więcej niż mi się wydawało, jednak rywal nic sobie z tego nie zrobił. Bałem się o swoje bezpieczeństwo i czy tym razem mi się uda. Uznałem, że lepiej mieć pewność, więc zwróciłem się plecami do Hunico i skoczyłem. Niczym Magik w mroźnej zimie z dziewiątego piętra. Opadając z tej wysokości cała masa zwiększyła się dwa razy. Z takim obciążeniem przeciwnik zaznał niewyobrażalnych roskoszy. Corner Slingshot Splash connecting!

//Dwu kolorowe by lepiej zrozumieć przekaz. SM + Mocna Akcja\\

Edit: Kolor nie zadziałał.

R.I.P - Wszystko co można dodać. Hunico uwięziony w czterech ścianach destrukcji. Plan na trzeźwo wymyślony stawał się prawdą w każdej chwili. Do tego wszystkiego metal miał sprawić najgorszy ból. Drabina. Konstrukcja oparta na prostej budowie, lecz niewłaściwie stosowana sprawia więcej bólu od grupki kiboli z kijami bejsbolowymi. Znam jedno i drugie. Zaznałem tego. Lecz po którymś już razie sprawia to przyjemność, a czasami dodaje siły i energii do możliwości przeprowadzenia niespodziewanego kontrataku. W czasie ów rozważań zaszedłem do jednej z nich i po złożeniu zarzuciłem sobie na barki. Byłem wybredny - zaszedłem do początku rampy. Wracając z powrotem do ringu oponent chwiejnie unosił się na kończynach. Postanowiłem troszkę przyśpieszyć tempo i błyskawicznie podążyłem do kwadratowego pierścienia. Dokładnie metr przed oktagonem zrzuciłem na dłonie drabinę i potężnym zamachem wcisnąłem ją pod linami. Nie zamierzenie trafiła akurat w oponenta, przewracając go na matę. Złośliwość rzeczy martwych? Nie sądzę. Raczej moja podświadomość kazała mi ją rzucić akurat w tym kierunku. Ha, nawet kiedy śpię wiem co robię [...] 'Ślizgiem brzusznym' zjawiłem się nieopodal przeciwnika. Znajdując się w komfortowej pozycji ruszyłem przed siebie, zdzielając twarz Hunico fenomenalnym Elbow Drop'em ! Konkurent pozostawił swój zapał do walki daleko w tyle, leniwie rozkładając się na deskach. Oddał mi sporo czasu na przygotowanie położenia w którym się znajdujemy. Stojąc już na wyprostowanych nogach pochwyciłem drabinę, kładąc ją złożoną na narożniku. Odwróciłem się. Rywal siedział oparty o narożnik. Szybko się zebrał. Uznałem, że nie zaszkodzi oswoić się z tym narożnikiem. Nabrałem kilka kroczków rozpędu i bach! Oponent spłaszczony pod wpływem Running Hip Attack ! Wybiłem szkodnika na pewien czas. Otrzymany damage pozostanie w nim do końca tego pojedynku. Spowolni jego pracę serca i umysłu. Jednak to wciąż zagrożenie. Mówią: 'Nie lekceważ przeciwnika, nawet jeśli ty masz nad nim kontrolę'. Słuchając się tych mądrości z przed lat ustawiłem przeciwnika do pionu. Zaszedłem za jego plecy i z zamachu pchnąłem dłonią na liny. Powracając dysydent przejrzał na oczy, dlatego też z ogromnego wyskoku zaaplikowałem efektowne Enzugiri! Straciłem równowagę jak też kontrolę nad swoją głowę. Przejął ją niechciany szum, zasłonił moje zmysły, przez co ciurpkiem wpadłem w narożnik. Jak przez mgłę po prawej stronie zauważyłem leżącą tam drabinę. I wtem mnie olśniło. Nie mogłem się poddać. Nie w tej chwili, musiałem coś zrobić. Energicznie wzniosłem swój tułów, następnie przy pomocy lin wstawając do pionu. Hunico nie chciał pozwolić mi na odzyskanie inicjatywy, przez co ni stąd, ni z owąd zrobił to samo zaraz po mnie. Szybko podbiegłem przed ów metal. Czując zabezpieczenie za sobą byłem pewny siebie. Jorge ruszył niespodziewanie na mnie, używając swoich resztek sił. Przewidziałem to. Niespodziewanie chwyciłem go za biodra, rzucając za swoją personę. Rywal huknął z impetem w drabinę a ja pocieszyłem się tym smacznym widokiem. [Overhead Belly To Belly Suplex On Ladder]

Dla mniej rozumowatych:
tekst - Akcja zwykłego pokroju
tekst - Widowiskowa i o wiele mocniejsza akcja..