Więc. Decyzja nie była łatwa, choć od razu miałem faworyta. Postanowiłem jednak, z uwagi na wyrównany poziom, poradzić się 2 sędziego.

Uzasadnienie nie będzie długie, bo paradoksalnie post był tak wyrównany, że prawie wszędzie staliście na niemal identycznym poziomie. Post Spajka był nieco dojrzalszy, miał swój klimat - ogółem poprawa względem poprzedniego posta i powrót do swojego stylu. Dziś jednak to nie wystarczy. Y2J miał nieco lepszy pomysł na akcję, to, co będzie opisywał, a przy tym miejscami wywarł na mnie wrażenie tym, jak to robił. Były ładne przenośnie... cóż, błędy w postaci źle postawionych przecinków zredukowane prawie do minimum, post nie jest chaotyczny (znalazłem 1 miejsce, ale to mało istotne). Dlatego też wygrywa Y2J, Chris Jericho!!!

PS: I jbc Spajku, barszcz to świetna zupa, tylko niestety długo się ją robi. Zwykle potrafią docenić ją ludzie, którzy czekają, aż się dogotuje i dopiero wtedy ją oceniają. Pomyśl o tym..

Byłem zbyt pewny siebie, zaślepiony przez swoją własną głupotę. Nie doceniłem mego rywala i słono za to zapłaciłem. Ledwo zdołałem uciec przed ostatecznym ciosem, lecz ten zryw przywrócił mi nadzieję. Jeszcze nic nie jest stracone, moge wszystko naprawić. Muszę zacząć wszystko od nowa, odrodzić się niczym feniks odrodził się z popiołów. Ta walka z pewnością przejdzie nie jako do historii i zostanie zapamiętana na długo, lecz jeśli ludzie mają o mnie pamiętać niech pamiętają o zwycięzcy. Muszę się wyczyścić, zrestartować umysł, zapomnieć o wszystkim co było do tej pory i zacząć od nowa. Podniosłem się z maty pomagając sobie przy tym linami, dostałem tęgie lanie które będzie odbijać się przez jakiś czas ale muszę to pominąć, pozostawić ból na później i skupić się na ostatecznym starciu. Stanąłem na nogach, wyprostowałem plecy, nie poddam się, nie przywykłem do tego jestem wojownikiem.Wyszedłem z narożnika, nadchodził ostateczny moment, teraz wszystko się wyjaśni. Chris także zmierzał w moją stronę, był pewny siebie a na jego twarzy gościł arogancki uśmiech, utknąłem w jego świecie z którego wciąż szukam wyjścia. Zatrzymaliśmy się kilka metrów od siebie, fani wstrzymali oddechy, to był kulminacyjny moment tej walki, moment który wyjaśni wszystko.Nie chcieliśmy dłużej czekać, chcieliśmy to już sobie wyjaśnić dlatego starliśmy się ze sobą w bezpośrednim klinczu. Wszystkie moje mięśnie pracowały, połączyły się w jedność, współgrały ze sobą w harmonii, lecz teraz bardziej liczyło się to który dłużej utrzyma, który z nas będzie odporniejszy psychicznie. Klincz trwał kilka ładnych chwil i co raz bardziej męczył nasze ciała, byłem coraz bardziej spychany przez rywala, ulegałem, dawałem z siebie wszystko - bez skutku. Jednakże w pewnym momencie dostałem impulsu który napędził me ciało jak paliwo rakietowe, czułem się jak nowo narodzony, wszystkie moje obawy zniknęły. Udało mi się przeciążyć rywala, Jericho poczuł że przegrywa - puścił uchwyt. Momentalnie odskoczył, bał się. Dzieliło nas nie wiele. Prowokowałem Jericho, jego jedyną szansą był bezpośredni atak a ja byłem na to przygotowany. Chris małymi kroczkami zbliżał się w moją stronę, starał się uśpić moją czujność niestety to mu się nie uda. Obserwowałem rywala, mierzyłem go wzrokiem a ten nagle ruszył, szarżował na mnie jak wściekłe zwierze. Nie uciekałem tylko cierpliwie czekałem, czekałem na idealny dla siebie moment. Gdy Jericho był już kilka kroków ode mnie ustawiłem się. Chris niczego nie podejrzewał, lecz była to moja pułapka, dowiedział się o tym gdy leżał na macie po otrzymanym Flapjacku. Teraz moim jedynym pragnieniem było sprawienie aby rywal cierpiał, nic więcej mnie już nie obchodziło. Podszedłem do Jericho i jak szaleniec okładałem go kopniakami , nie zwracałem uwagi na nic, tylko na krzyki mojego rywala które z każdym uderzeniem stawały się głośniejsze. W pewnym momencie zaprzestałem swych działań, podniosłem bezwładne ciało Jericho i wykonałem Half Nelson Facebuster. Uśmiechnąłem się pod nosem, nie był to koniec męki dla mojego rywala. Podniosłem go i wsadziłem jego głowę między nogi. Wyniosłem go i przytrzymałem aby podnieść napięcie po czym energicznie rzuciłem na matę wykonując Powerbomb. Koniec jest blisko

Znalazłem się w beznadziejnej sytuacji, nie wiem co się ze mną dzieję. Wiem jednak iż potrafię powstać i walczyć. Jericho szykuje się do swojej akcji kończącej, Codebreaker i pin, to mnie czeka jeśli nie zareaguję. Muszę się śpieszyć! Chris łapie mnie za ramiona i wyskakuje, jeden ruch, muszę zareagować. Jedyne co robię to poprostu odpycham rywala. Jego chwyt nie był pewny, nie spodziewał się ataku więc dałem radę cisnąć nim o matę. Jeszcze nie wszystko stracone!

Edge jest już nieprzytomny, ja po prostu muszę to wykorzystać. Podchodzę do lin, następnie odbijam się od dolnej liny i padam na oponenta Lionsault. Publika podnosi się z krzeseł, będą dopingować swego ulubieńca na stojąco w tych jakże ważnych dla niego chwilach. Ja wynoszę za ten czas ręce do góry w geście tauntu i wyczekuję aż Edge się podniesie, następnie naskakuję na niego i wykonuję Codebreaker. Następnie pinuje na środku ringu. It's over!

Rywal odbił mój pin, ta informacja przybiła mnie jeszcze bardziej, ale nie mogę się poddać. Zauważyłem, że gdy było nas trzech w ringu nie radziłem sobie, lecz kiedy doszło do bezpośredniego starcia, wgniatam Edge'a w ziemię. Obaj stoimy naprzeciwko siebie i wchodzimy w klincz. Dość długo się siłujemy, ale w pewnym momencie wymierzam kopnięcie w brzuch, po którym oponent kuli się, a następnie wykonuję Stunner. Po tym zagraniu padam na matę ledwo przytomny, nie mam już sił na kontynuowanie walki, ale coś w środku każe mi skończyć co zacząłem. Za pomocą lin podnoszę się i zanim jeszcze Oportunista wstał, wspinam się na narożnik. Kosztuje mnie to naprawdę wiele sił, lecz opłaca się wykonać tak ryzykowny lot, który może przesądzić o tym pojedynku. Wskazuję swą dłonią łokieć, a następnie wyskakuję i z impetem wbijam się łokciem w ciało przeciwnika - Diving Elbow Drop zaaplikowany! Publika wpada w szał po tej niesamowitej akcji wykonanej przeze mnie, uczucie dumy jest niepowtarzalne, ale ja chcę już to zakończyć. Podchodzę do przypięcia 1..2...Kick Out! Znowu? Sędzia wylicza nas, lecz zatrzymuje się przy 7, kiedy już stoimy na prostych nogach. Ponownie sygnalizuję klincz, w który wchodzimy. Długo przepychamy się lecz w pewnej chwili puszczam, bo uważam że dłużej nie wytrzymam. Edge nie wie co robić więc stoi w miejscu, ale to był jego największy błąd ponieważ ja w tym momencie wykonuję mu Step Up Enzuigiri.

Y2J - zabrakło przecinków w wielu miejscach, moim zdaniem za słabo opisane zderzenie, pomysł dobry ale było to najważniejsze w poście i powinieneś bardziej to wyeksponować. Post jednakże ładny.

Kuba - końcówka zniszczyła tego posta, przeszedłeś nagle z 1 osoby do trzeciej co wyszło tragicznie, znów post chaotyczny. Błędów żadnych nie zauważyłem.


Cóż, decyzja nie łatwa ale wygrać może tylko jeden... Tak naprawdę zaważyła beznadziejna kńcówka w poście Kuby i pomysł Y2J'a.

DALEJ PISZE CHRIS JERICHO!

Dopiero teraz udało mi się stanąć na równe nogi i jak widać wykorzystałem tą szansę. Udowodniłem, że naprawdę jestem najlepszym na świecie. Błądziłem myślami, wydawało mi się przez pewien czas że to sen, ale jednak nie... Marzenia się jednak spełniają.

Stojąc na prostych nogach wsparty linami, patrzyłem na poczynania przeciwnika, który stał przy narożniku i patrzył na mnie. Wiedział iż zainkasowałem więcej, dlatego będzie chciał to wykorzystać by powalić mnie lub wykorzystać jakiś mój błąd, aby zgarnąć zwycięstwo. Nie tym razem pomyślałem wybijając się z miejsca i kierując  w stronę Oportunisty. On zrobił identycznie to samo i tak oto zderzyliśmy się na środku ringu podwójnym Clotheslinem. Sędzia sprawdzając nasz stan pochylił się a ja chwyciwszy się jego ubrania wstałem. Spoglądam na Edge'a, widać na jego twarzy zamroczenie i grymas bólu.

Publiczność przeżywa te arcyważne chwile razem ze mną i dopinguje mą niesamowitą osobę ciepłymi słowami. To miłe uczucie jak dopingują najlepszego na świecie. Nie pokazuję tego pięknego uczucia na sobie, lecz tam gdzieś w środku, w moim sercu zrobiło się cieplej. Twarz przybrała bladych barw, stuprocentowe skupienie i pokerowa twarz nie opuszcza mnie. Złapałem dwa silne oddechy by po chwili rzucić się na ciało przeciwnika z próbą zakończenia spotkania 1... 2... Kick Out! Opadłem na ziemię z miną, która mówiła jedno - walka jeszcze się nie zakończyła a dopóki trwa nadzieja jest nadal, wiedziałem to dlatego próbowałem dalej...